Ama ng Pag-ibig

Bata pa lang ako, marunong na akong umawit ng papuri. Sa edad na dalawa, bitbit ko na ang mga kantang puno ng pananalig. Isa sa mga paborito ko noon ay ang awiting may linyang: “Mga munting tinig, nagkaisa sa pag-awit ng papuri kay Hesus, na Diyos ng pag-ibig.” Sa mga payak na salita at himig, doon ko unang nakilala ang Diyos — hindi bilang isang nilalang na nanghuhusga, kundi bilang isang Ama na mapagkalinga.

Sa murang edad, ang pagkakaunawa ko sa Diyos ay hindi batay sa takot kundi sa pagmamahal. Kaya siguro, hindi kailanman pumasok sa isip ko na kasalanan ang umibig sa kapwa babae. Ang turo kasi sa akin noon ang Diyos ay hindi namimili ng minamahal. Sabi nga sa Unang Juan 4:7–8, “Ang umiibig ay anak ng Diyos at kumikilala sa Diyos, sapagkat ang Diyos ay pag-ibig.” Kaya’t sa aking paniniwala, kung ako ay umiibig, ako ay nasa piling pa rin ng Diyos.

Ngunit hindi pala gano’n ang tingin ng lahat.

Labing-apat na taon ako nang sinubukan kong sabihin sa aming Bible study na mahal ng Diyos ang bawat isa — kasama ang mga katulad kong umiibig nang hindi ayon sa inaasahan ng karamihan. Doon ako unang sinabihan na mali ang nararamdaman ko. Na kasalanan daw ang magmahal sa kapwa babae. Na ako raw ay nalalayo sa Diyos sa pagpapatuloy ko ng ganitong klaseng pagmamahal.

Sa panahong iyon, para bang gumuho ang batid kong. Tinatanong ko ang sarili: Hindi ba’t ako’y lumaki sa simbahan? Hindi ba’t minahal ko ang Diyos mula pagkabata? Bakit ngayon, tila ba wala na akong puwang sa langit?

Ngunit habang lumalalim ang tanong ko, lalo ring lumalalim ang pagdamay ng Diyos sa akin. Hindi ko Siya naramdaman sa malalakas na sigaw ngpanghuhusga, kundi sa mga katahimikan ng gabi, sa mga luhang walang tunog, sa mga panalanging halos pabulong. Doon ko Siya muling nakilala — hindi bilang Diyos na nanunumbat, kundi bilang Ama na hindi nagsasawang bumalik at yakapin ako.

Sabi ng iba, ako raw ay sakim. Na ako raw ay lumalayo sa liwanag. Pero kung totoo nga iyon, bakit hanggang ngayon, narito pa rin ako? Umaawit, nananalangin, sumasamba? Bakit hindi nawala ang pananampalataya, kahit ilang ulit na akong pinalayas ng opinyon ng mundo?

Napagtanto kong hindi kailanman iniwan ng Diyos ang mga tulad kong minamahal sa paraang hindi pasok sa pamantayan ng tao. Sa kabila ng panghuhusga, sa likod ng mga bulungan at tanong na pilit akong winawasak, iisa lang ang laging totoo: nariyan pa rin Siya. Nakatingin. Nakaalalay. Hindi kailanman bumitaw.

May mga nagsasabing noong muli akong nagkakagusto sa lalaki, ito raw ang “patunay” na hindi pa huli ang lahat. Na baka ito na ang pagsagip sa akin ng Diyos pabalik sa “tamang daan.” Pero paano ako babalik, kung kailanman ay hindi ko nilisan?

Sa mata ng ilan, naligaw ako. Pero sa sarili kong pananampalataya, nanatili akong sumusunod. Hindi ako lumihis — nagpatuloy lang akong magmahal, at sa pagmamahal kong iyon ay kasama pa rin ang Diyos.

Alam kong hindi ko kayang baguhin ang paniniwala ng lahat. Hindi ko kayang pilitin silang tanggapin ang pag-ibig na taglay ko. Pero kung ang aking kuwento ay makarating man lamang sa isa pang tulad ko — na pilit pinagpipilian sa pagitan ng pananampalataya at pagmamahal — nawa'y magsilbi itong patunay na hindi kailanman kailangang mamili.

Dahil sa bawat unos, sa bawat tanong, sa bawat gabi ng pagdududa, nariyan ang Ama ng pag-ibig. At sa Kanyang piling, walang bakla, tomboy, o sinumang nagmamahal ang kailanma’y itinakwil.

Kaya kahit abutin pa ng panahon bago kami maikasal sa harap ng altar, mananatili akong may pananalig. Na darating ang araw na wala nang tanong kung tama ba ang pagmamahal namin — dahil sa puso ng Diyos, ang tunay na pag-ibig ay laging may lugar.